บทนำ

บทนำ

เสียงดนตรีนุ่มๆแนวป๊อปดังคลอขึ้นเบาๆภายในห้องนอนทรงสี่เหลี่ยมขนาดกลางเพื่อสร้างบรรยากาศ หญิงสาวผมดำเหวี่ยงกระเป๋าสะพายทิ้งไว้ปลายเตียงก่อนจะตรงไปยังเครื่องคอมพิวเตอร์ที่เปิดทิ้งไว้เพื่อเริ่มทำงานทั้งที่ใจรึก็แสนเหนื่อย
เสียงโทรศัพท์มือถือของเธอแผดลั่น หญิงสาวหันไปมองมันอย่างขุนเขียวก่อนจะคว้าขึ้นมารับและปั้นน้ำเสียงให้น่าฟังที่สุด
“ค่ะพี่จินมีอะไรหรอคะ”
“ไม่ต้องมามีอะรงอะไรเลยยัยปอฝ้าย !! ต้นฉบับที่พี่ขอไปน่ะทำเสร็จหรือยัง”
‘ปอฝ้าย’ แทบเป็นลม เธอคาดเดาไว้แล้วล่ะว่าพี่จิน บรรณาธิการสุดที่รักของเธอจะต้องโทรมาจิกเรื่องนี้แน่
“พี่จินขา ฝ้ายยังหาพล็อตดีๆไม่ได้เลยนะคะ” เธอทำเสียงอ่อนหวังให้อีกฝ่ายเห็นใจ แต่ก็เปล่าเลย
“เอาเถอะๆ พี่เข้าใจว่ามันลำบาก”
“เห็นโทรถามทุกวัน ไม่คิดเลยนะเนี่ยว่าพี่จะเข้าใจฝ้ายด้วย”
“ยัยฝ้าย !!” ปลายสายเริ่มเสียงเขียวเมื่อรุ่นน้องร่วมสถาบันเก่าเริ่มเล่นหัว
“ค่ะๆ ฝ้ายจะรีบหาพล็อตเรื่องดีๆมาประเคนให้พี่ด่วนที่สุดเลยค่ะฝ้ายสัญญา” หญิงสาวให้คำมั่นก่อนจะขอตัดสายแล้วปิดเครื่องหนีไปซะเลย
ไม่ไหวๆ ถ้าขืนต้องคอยรับโทรศัพท์กันวุ่นวายแบบนี้เธอจะมีใจไปเขียนนิยายได้ยังไง
หญิงสาวเปิดหน้าโปรแกรมออฟฟิศชื่อดังขึ้นมา หน้ากระดาษสีขาวสะท้อนเข้ากับนัยน์ตาของเธอ มันช่างแลดูไร้ซึ่งจุดมุ่งหมายเสียจริงๆ ไม่ต่างจากในหัวของเธอที่ขาวโพลนไปหมด
ปอฝ้าย หรืออีกชื่อหนึ่งคือนางสาวเขมจิรา คือนักเขียนนิยายแฟนตาซีมือหนึ่งของสำนักพิมพ์ยักษ์ใหญ่ที่มี จินตนา หรือ พี่จิน รุ่นพี่ร่วมคณะอักษรศาสตร์ ของเธอเป็นบรรณาธิการ
ปกติปอฝ้ายจะเป็นคนที่คิดพล็อตนิยายได้เรื่อยๆ ทั้งๆที่นิยายแนวนี้ค่อนข้างจะเขียนยากพอสมควร และด้วยความที่เธอมักจะมีงานป้อนเข้าไปบ่อยๆทำให้ตามร้านหนังสือ ไม่เคยเลยที่จะไม่มีหนังสือของเธออยู่บนชั้น และด้วยเนื้อเรื่องที่เข้มข้น ชวนติดตาม รวมทั้งยังแทรกข้อคิดและมุขตลกเพิ่มอรรถรสได้อย่างลงตัว ทำให้ไม่ยากเลยที่ชื่อของเธอจะโด่งดังไปอย่างรวดเร็ว
แต่ใครจะรู้ว่าคนที่กำลังจะก้าวไปสู่จุดสูงสุดก็มียุคมืดเช่นกัน อย่างของปอฝ้ายก็คือ ณ เวลานี้นั่นเอง เธอเกิดอาการ ‘ตัน’ คิดพล็อตนิยายไม่ออก หรือว่าง่ายๆ หมดมุขนั่นเอง
หญิงสาวตัดสินใจเลิกจ้องหน้าไมโครซอฟต์เวิร์ด ก่อนจะตัดสินใจปิดเครื่องคอมพ์แล้วออกจากบ้านเพื่อไปร้านเช่าหนัง
ร้านเช่าหนังที่ปอฝ้ายมักจะมาใช้บริการยืมภาพยนตร์ประจำตั้งอยู่ห่างจากบ้านเธอไม่มากนัก นอกจากเธอจะเป็นนักอ่านตัวยงแล้วเธอยังเป็นนักดูหนังด้วย ดังนั้นบัตรสมาชิกร้านเช่าจึงไม่เคยอยู่ห่างจากกระเป๋าเธอเลยสักครั้ง
“หวัดดีหนูฝ้าย อยากดูเรื่องอะไรล่ะถึงมา” คุณพี่หน้าหมวยเจ้าของร้านเอ่ยทักทายอย่างรวดเร็ว
“พี่มีเรื่องใหม่อะไรแนะนำไหมคะ?”
พี่เจ้าของร้านหยิบหนังสือแนะนำภาพยนตร์ออกมาจากชั้นและแนะนำว่าเรื่องไหนบ้างที่หน้าดู และสุดท้ายปอฝ้ายก็ได้ภาพยนตร์แอคชั่น ไซไฟ กับ แฟนตาซี ผจญภัย มาอย่างละสองเรื่อง
ในขณะที่กำลังจะเดินกลับบ้านนั้นเองอยู่ดีๆก็มีคนพุ่งเข้ามาดึงแขนเธอไว้
“กรี๊ดด !!” หญิงสาวกรี๊ดลั่นซอย ดวงตาสีดำหันมามองคนที่จับแขนเธออยู่ด้วยความตกใจระคนหวาดกลัว ผู้คนในละแวกนั้นพากันออกมาดู บางคนก็รีบกดเบอร์โทรหาหนึ่งเก้าหนึ่งอย่างรวดเร็ว
“เจอแล้ว.. เจอแล้ว”
“เจอบ้าอะไรของคุณเนี่ย !!! ไปให้พ้นเดี๋ยวนี้นะ !!!”
หญิงสาวโกรธจัดจึงปล่อยหมัดเข้าตั๊นหน้าเขาเต็มๆ และไม่รู้ว่าเพราะเขาตกใจ ไม่ได้มีเจตนาจะทำร้าย หรือเธอหมัดหนักกันแน่ เขารีบปล่อยมือจากเธออย่างรวดเร็วและแน่นอนว่าปอฝ้ายไม่อยู่ต่อให้เขาเข้ามาใกล้เธออีกครั้งแน่ เธอรีบหันหลังแล้ววิ่งหนีไปอย่างรวดเร็วพอๆกับนักวิ่งทีมชาติเลยทีเดียว
“บ้าชะมัดเลย !!!” เธอสบถ